"Najlepiej jest, gdy kobieta wyjdzie za mąż i założy rodzinę przed ukończeniem 30 roku życia." 

Albo jeszcze lepiej:

"Kobieta POWINNA wyrobić się z urodzeniem pierwszego dziecka przed 30-tką!"

Jakże często to słyszymy, prawda? Jak wiele osób wokoło to powtarza? Jak często widzimy takie nagłówki w prasie kobiecej?

A więc czy żyjemy w czasach, gdy ktoś może nam narzucać, co i kiedy mamy zrobić z naszym życiem? Czasami mam wrażenie, że z cudownego stanu jakim jest dar bycia w ciąży i macierzyństwa robimy jakieś dziwaczne zawody - konkurs na zasadzie: musisz urodzić dziecko przed 30-tką, nie możesz w ciąży przytyć więcej niż tyle a tyle kilogramów, nie możesz narzekać "bo przecież ciąża to nie choroba", a po narodzinach Maleństwa koniecznie musisz od razu wszystko wiedzieć co i jak - jak na wzorową Matkę Polkę przystało...

Och w życiu! - myślę sobie. Dlaczego mam się słuchać innych? Chcę robić z moim życiem to, co ja uważam za słuszne i wtedy kiedy to ja poczuję, że nadszedł odpowiedni czas. 

Jak to było i jest ze mną? Ja nie spełniłam co najmniej jednej z powyższych "wytycznych". Wyszłam za mąż w wieku 31 lat i wraz z Mężem postanowiliśmy, że po ślubie "niech się dzieje wola nieba!". Po 3 miesiącach zobaczyliśmy w małym okienku dwie kreski. I wtedy pierwsza myśl: Jak to? Tak szybko? I co teraz? HA HA HA! TAK! Dokładnie! Myślałam, że skoro powiedziałam sobie - Jestem gotowa na dziecko! - to, że gdy już to nastąpi, to wpadnę w mega euforię. Oczywiście, że byliśmy na maksa szczęśliwi, a jednak także lekko wystraszeni, no bo oto nadszedł dzień kiedy nie tylko mówimy o możliwości posiadania dziecka, ale kiedy to zaczęliśmy wdrażać nasze zamierzenie w życie. 

Jednak te 9 miesięcy ciąży to nie tylko czas na to, aby rozwinęło się w nas nowe życie. To także niesamowity czas niezbędny do zmiany sposobu myślenia o wielu aspektach naszego dotychczasowego i przyszłego życia. Dla mnie osobiście te 9 miesięcy to niezwykłe chwile, gdy w pełni dojrzałam do rodzicielstwa, gdy pokochałam nad życie tą Istotkę, która w środku nocy potrafiła mnie obudzić swoimi kopniakami, gdy jeszcze mocniej zbliżyliśmy się do siebie w Moim Mężem, w końcu - gdy zrozumiałam, że dla mnie to właśnie wiek 32 lat jest najodpowiedniejszym do tego, abym została Mamą. 

Każda z nas dojrzewa na innym etapie. Nie fizycznie oczywiście, chodzi mi raczej o psychiczne dojrzewanie do różnych życiowych decyzji. Jedne kobiety już w wieku 20 lat marzą o posiadaniu dziecka i wcielają swoje marzenia w życie. Inne postanawiają, iż odpowiednim momentem na założenie rodziny jest wiek około 25-26 roku życia na zasadzie "kończę studia i rozpoczynam nowy etap mojego życia". Kolejna grupa to te, które kurczowo trzymają się myśli "byle wyrobić się przed 30-tką!". Jeszcze inne to te, które dopiero nieco później dorastają do świadomej decyzji o byciu mamą. A są też oczywiście i takie, które nigdy tego nie zechcą. Która z tych grup kobiet jest najlepsza? ABSOLUTNIE ŻADNA! Bo przecież życie to nie zawody i nie nam oceniać kto, kiedy i czy w ogóle zapragnie mieć dzieci. To jest sprawa tak indywidualna i osobista, że nie powinniśmy jako społeczeństwo oceniać co dana osoba robi ze swoim życiem. Matka Polka powie: "moje życie nabrało sensu, gdy zostałam matką!". Czy to oznacza, że wcześniej zupełnie sensu nie miało? Kobieta robiąca karierę, która nigdy nie zechce mieć dziecka być może powie: "ja korzystam z życia tak, jak ja tego chcę i nic mnie nie ogranicza - żadne pieluchy czy katarki dziecka". Czy to znaczy, że kobieta posiadająca dzieci jest tak ograniczona, że nie może realizować swoich pasji? Skądże! 

Myślę, że nie możemy popadać w skrajności. Powinniśmy szanować każdą osobę i jej zdanie, nawet jeśli jest ono dalekie od naszych osobistych przekonań. Każda z nas powinna kierować się w swoim życiu tym, co ona uważa za słuszne, a nie tym co inni jej powiedzą. Powinnyśmy podejmować decyzje świadomie, wtedy gdy czujemy, że tego właśnie chcemy, a nie wtedy gdy przygniatają nas oczekiwania innych. I nieważne czy będziesz matką w wieku 20, 25, 30 czy 40 lat - ważne abyś dojrzała do tej decyzji na tyle, iż będziesz w stanie każdego dnia ciąży i macierzyństwa odkrywać jaki to cudowny stan, cieszyć się nim i dziękować za niego Bogu. A jeśli nigdy tego stanu nie zapragniesz, to też ok! Bo nie każda z nas musi być matką! Realizuj się w innej roli, przeżyj swoje życie tak jak Ty sama tego chcesz!

Nieważne czy z dzieckiem na ręku czy bez, ważne abyśmy były szczęśliwe i czuły, że żyjemy naszym życiem, a nie że przemyka ono gdzieś obok nas, a my nie mamy na nie żadnego wpływu.

Dzień dobry.

Jestem Małgosia i jestem Mamą Aleksandra.

Jestem Nowa.

Tzn. "nowa" tutaj, w sieci, na blogu. No bo przecież nie nowa w życiu. Ale jako "stara" też nie lubię o sobie myśleć, bo do statusu starości jeszcze kilka lat mi zostało. Wolę myśleć, że jestem w strefie środkowej - bardziej dorosła, dojrzała i świadoma niż młodzieżowa.

Nie wiem jakie zasady panują w tzw. blogosferze. Czy jak ktoś zakłada bloga to się wita?

Ja postanowiłam się przywitać, bo tak mnie wychowano - gdziekolwiek wchodzisz powinnaś mówić "Dzień dobry!" I nie ważne czy wchodzę do malutkiego warzywniaka koło domu czy też do hipermarketu - mówię Dzień dobry! No dobra, w hipermarkecie nie mówię tego wszystkim, bo musiałabym mieć megafon, ale kasjerkom mówię zawsze.

A więc - Dzień dobry!

Jak już wspomniałam, nazywam się Małgosia i mam 32 lata (choć ponoć kobiety się o wiek nie pyta... ale przyznam się dobrowolnie by ten kto to czyta wiedział z kim ma do czynienia). I tutaj niektóre z Was uśmiechną się pod nosem i pomyślą: "OHO! Kolejna 30-letnia mamuśka założyła bloga, aby dawać miliard pierdyliard durnych rad, jakby była jakimś Guru Macierzyństwa."

Niestety. Choćbym bardzo tego chciała to Guru nie jestem. I to nie tylko Guru Macierzyństwa, bo w sumie to ja nie jestem Guru Niczego. Guru nigdy się nie myli i wszystko wie najlepiej. Ja - odkąd 2 miesiące temu zostałam Mamą potknęłam się już setki razy, przerosło mnie z milion sytuacji, a wątpliwości towarzyszą mi prawie codziennie...
I tak oto dobrnęliśmy do tego co ja tu właściwie robię.
Kiedyś pisałam pamiętnik. Dawno dawno temu. (W sumie mogłaby się ta historia zaczynać słowami: Dawno dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami...) Potem, gdy byłam w ciąży i teraz gdy jestem Mamą - poczułam na nowo potrzebę pisania... O czym? O wszystkim. O tym co mnie otacza, co mnie przeraża, z czym sobie nie radzę i co mi zaprząta myśli oraz o tym czego się nauczyłam w tym okresie. Ale właściwie po co? Aby wyrzucić z siebie milion myśli, które mi codziennie towarzyszą, aby podzielić się z kimś tym co mnie trapi i co mnie przerosło. Kto wie... może jeśli jakaś inna mama przypadkiem trafi tutaj i przeczyta moje przemyślenia i rozterki, to być może się ucieszy i poczuje lepiej, iż nie tylko ją macierzyństwo czasem potrafi przerosnąć.
Bo cóż... muszę się przyznać, że mnie macierzyństwo czasami kompletnie zaskakuje i rzuca na kolana.
Gdy byłam w ciąży przeczytałam sporo książek, poradników i artykułów w internecie, czyli szeroko pojętej literatury, która opisywała jak moje życie będzie wyglądać po porodzie. I O ZGROZO! Ja głupia naprawdę uwierzyłam, że będzie właśnie tak jak piszą w książkach! Do dnia, aż urodziłam i okazało się, że żadna książka, artykuł czy poradnik nie uspokoi mojego płaczącego przez godzinę dziecka, a mi nie doda sił i cierpliwości. Musiałam nauczyć się sama jak zrozumieć moje dziecko i o czym mało kto mówi wprost - po prostu musiałam PRZETRWAĆ pierwszy miesiąc. Tak, przetrwać! Bo macierzyństwo jest czasami trochę jak szkoła przetrwania. Ale szkoła przetrwania z najwspanialszą nagrodą na świecie - Twoim Dzieckiem :)

Dlatego Droga Przyszła/ Obecna Mamo (ba! być może także Tato)! Jeszcze raz witam Cię serdecznie w moich skromnych progach. Zechciej rozsiąść się wygodnie, przeczytaj, skomentuj i po prostu przygotuj się na tą jedyną w swoim rodzaju szkołę przetrwania. Jeśli zwątpisz - wiedz, że inne matki też często wątpią, nawet jeśli się do tego nie przyznają. Jeśli się potkniesz - wiedz, że nie ma matki, która by się nigdy nie potknęła. Wreszcie, jeśli czasem płaczesz - wiedz, że każdy ma prawo do łez, oby tylko jak najwięcej łez było ze szczęścia, a nie ze smutku czy zmartwień.
I pamiętaj - rodzimy dzieci, dajemy nowe życie, więc nic nie jest w stanie nas złamać! Bo jesteśmy Kobietami przez duże K, Matkami przez przeogromne M...